26 augustus: Rustdag in Pamplona Pamplona. Tja, rustdag, dat wordt dus even uitslapen. Tenminste, dat dacht ik. Helaas. Een heg naast ons op de camping verbleef een zigeunerfamilie en voor zoonlief werd al voor zeven uur de cartoonzender hard aangezet. De ZOEFFs, POOOINGs en Spaanstalige conversaties tussen helden en slechterikken waren niet van de lucht en luidden het onvermijdelijke eind van mijn nachtrust in. Hoewel in de wereld van de wakenden, was ik nog niet erg op dreef. Pas tegen tienen, elven ging ik op weg naar de stad die onvermijdelijk geassocieerd wordt met mannen die voor stieren uit lopen. Wist je trouwens dat ze daarbij gewapend zijn met een krant? Een hele geruststelling lijkt me. ´Meuhh, is dat de El Mundo van vandaag?´.
Na een tocht langs een sportpark kwam ik bij een parkje en daar dommelde ik een
tijdje, als zittend op een bankje. Na een half uurtje besloot ik dat er toch
maar eens wat actie moest komen en trok op weg naar de binnenstad. Natuurlijk
verwacht je dat je gewoon op de weg met de auto's moet rijden. En toen kwam ik
het zomaar tegen... een fietspad. En niet eentje van 100 meter die even onverwacht
ophoudt als hij begonnen is, zoals ik die een keer tegenkwam in Toscane. Nee, nee,
en bovendien gesitueerd langs een soort promenade met uitzicht over het dal naast
de stad. Prachtig.
 Een straatje in Pamplona. Ik fietste verder, langs een stadion waar aanplakbiljetten hingen voor het stierenvechten. Met de fiets aan de hand struinde ik daarna langs de winkelstraten. Uiteindelijk parkeerde ik mijn stalen ros ergens tegen een lantarenpaal achter de kathedraal en ging zonder een specifieke richting op pad. Op die manier kwam ik terecht op een rustig pleintje in de oude stad, waar een schooljuffrouw kinderen had naar toe gebracht om, onder de schaduw van een boom, te kleuren. Al wandelend hoorde ik op een gegeven moment iemand trompet spelen. Toen deze stopte, begon een straat verder een mevrouw aria's te zingen, begeleid door een orkest dat vanaf een ghettoblaster klonk. Ze zong zeer zuiver en het veraangenaamde mijn bezoek aan Pamplona des te meer. Met ogen en oren op wenken bediend, werd het nu tijd om mijn smaakzintuigen te roeren. Daarvoor liep ik de tapasbar Bodegon Sarria. Daar stonden buitengewoon smaakvol uitziende tappasjes uitgestald. Wel was er een wachtrij, maar wat later kon ik op de barkruk schuiven en mijn bestelling indienen. Wat ik aanwees verdween een magnetron in voor 30 seconden en werd vervolgens aangeboden. Dat had van mij nog iets langer gemogen, maar goed. Prominent aanwezig waren ook de plaatjes van ene Kukuxumusu (dat moet Baskisch zijn), op t-shirts, mokken, petjes en weet ik al niet. Opvallend waren de afbeeldingen waarbij de ´deelnemers´ aan het stierenrennen, de stieren zelf en mannetjes in witte kleding, een potje voetbal speelden in de straten van Pamplona. Zelf kocht ik een mok die bij thuiskomst geen Kukuxumusu bleek te zijn. Dat ziet toch niemand. Tegen het eind van de middag was het tijd om een eind te maken aan deze perfecte Pamplona-beleving. |
|
Statistieken: |