Welkom!
Mijn telescoop
Astronomie zonder telescoop
Ondanks dat astronomie me al ongeveer een kwart eeuw bezig houdt, heb ik al die tijd nooit een telescoop genomen.
Wel heb ik heb ik tijdsopnames gemaakt met mijn fotocamera. Ik heb mijn camera, de Canon EOS 60D, er speciaal
op uitgezocht, dat ik langere tijdsopnames uit kan voeren en weinig ruis heeft.
Orion, vanaf het balkon van mijn vorige appartement, met een sluitertijd van 15 seconden.
De aanschaf van een telescoop
Net als bij zoveel zaken in het leven, zijn de mogelijkheden bij telescopen verwarrend en talrijk. Niet voor niets vind je
op Internet allerlei adviezen over de aanschaf van een telescoop. Mijn overwegingen voor de aanschaf waren deze:
1. Ik wil veel meer kunnen zien dan door een verrekijker. Wow me!
2. In Gouda, zeker in mijn straat, is lichtvervuiling. Veel lichtvervuiling. Dus hele dure telescoop zou zeker overkill zijn.
3. Hij moet in de auto passen, zodat ik locaties kan bezoeken met minder lichtvervuiling.
De oplossing was een Dobson telescoop: een telescoop zonder fancy motoriek, zware statieven, ingewikkelde optiek of wat ook.
Simpel gezegd: je kunt een Dobson naar links, rechts, naar boven of naar onder sturen. En hij hoeft niet duur te zijn: 300 euro mijn
telescoop met een primaire spiegel van 20 cm doorsnede. Begin 2008 kocht ik dus mijn 200 mm GSO Dobson telescoop.
De 200 mm GSO Dobson, direct na assemblage. Enige gelijkenis van het maken van de rockerbox (de voet van de telescoop)
met de bouw van een IKEA-kast, is puur toevallig.
En niet te vergeten de oculairs
Wie denkt dat de portemonaie nu gesloten kan blijven, moet ik even uit de droom helpen. Natuurlijk: zoals de telescoop uit
de verpakking komt, kan er al een hoop bekeken worden. Maar wie meer wil, gaat uitkijken naar extra oculairen. Een wide field
oculair is handig om overzicht van het "terrein" te krijgen. En kleinere oculairen kunnen juist extra "inzoomen". Over zoomen
gesproken: een zoomoculair is helemaal handig: dan hoef je niet steeds van oculair te wisselen, maar heb je een bepaald
bereik.
De St.Janskerk in Gouda, 1,5 km van mij vandaan, door een 25 mm oculair en 42 mm wide field oculair. Het 42 mm oculair
geeft niet zoveel detail, maar wel een overzicht van het onderwerp. Met een 8 mm oculair (niet op de foto), kun je de
popnagels van de belhamers net zien.
Astrofotografie of niet?
Er is wel een nadeel aan Dobson telescopen met zo'n "rockerbox"-voet als die ik heb: astrofotografie kun je wel vergeten.
Omdat de Dobsonian niet meedraait met de Aard-as, zie je het object waar je naar kijkt langzaam uit beeld bewegen.
Lichtzwakke objecten die een lange sluitertijd nodig hebben krijg je dus niet goed scherp op de gevoelige plaat.
Wel dus!
Maar ik liet het er niet bij zitten. De maan bijvoorbeeld is zo fel, dat sluitertijd geen probleem is. En als je de camera
achter je wide field oculair hangt, kun je heel aardige plaatjes maken. Zoals deze:
De maan, overdag gefotografeerd door mijn telescoop, met mijn fototoestel voor het 42 mm wide field oculair. De zwarte
vlek in de donutvorm, is de schaduw van de secondaire spiegel.
Hier nog een paar foto's:
Saturnus. Lastig om scherp te fotograferen als je je toestel achter het oculair vast houdt. Met het blote oog is hij
scherper.
Halve maan door mijn 25 mm oculair.
Een maankrater op het scheidingsvlak tussen dag en nacht. Gemaakt door een 8-24 mm zoomoculair op de 8 mm stand.
Lastig om met mijn camera het hele beeld scherp te houden overigens, maar het geeft een aardige indruk waarom de
maan zo'n mooi object is om naar te kijken.
Jupiter is zo fel en zijn vier helderste manen zijn dat niet. Het is dus lastig om ze allemaal tegelijk
precies goed belicht te krijgen. Als je Jupiter en zijn manen (van links naar rechts Europa, Io, Callisto en Ganymedes) door
de telescoop bekijkt, lijkt het net alsof het er ter plaatse kerstmis is met al die lichtjes. (6 september 21:15, 25 mm
oculair)
English version